ვგრძნობდი რომ შენი არყოფნა მტკიოდა,სულსა და გულ მიწურავდა,გონებას მიფორიაქებდა,მაგრამ ვერაფრით შევძელი ავმდგარიყავი და უბრალოდ შენთან მოვსულიყავი,შენთვის მეთქვა თუ რაოდენ დიდია ჩემი სიყვარული,როგორ მომნატრებიხარ და როგორ მსურს ისევ ვიგრძნო შენი თმების სურნელი,შენი თვალების სიმკაცრე,შენი განსაკუთრებული,ცოტაოდენ დაბოხებული ხმა,სიცილი ,რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა სენში,მზის ამოსვლას ჰგავდა შენი სიცილი,ასევე ძლიერ მიყვარდა შენი გაბრაებაც,მერე გაბუტვა შემდეგ შემორიგება....ყველაე,ყველაზე ლამაზი ცრემლიანი თვალები,თუმცა არასოდეს იმჩნევდი ამას მაინც ვგძნობდი როდის მოგადგებოდა ცრემლები და ყელში პატარა ბურთი მოგებჯინებოდა,მერე თავს შეიკავებდი,რადგან ვერასოდეს იტანდი როცა "სუსტ" ქალად აღგიქვამდნენ...რა სასიმოვნო იყო ის პატარა "თამაში",რომელსაც ორივე ვთამაშობდით მშვიდად,აუღელვებლად,თითქოს დროისა და ყველანაირი გარემოს შეგრძნება დაკარგული გვქონდა...სასიამოვნო იყო თვალებით საუბარიც,სანამ იტყოდი მანამდეც ვიცოდი რა უნდა გეთქვა,საკმარისი იყო თვალებში ჩამეხედა და მივხვდებოდი რას ფიქრობდი...მენატრები და ეს მონატრება ტკივილში გადადის უკვე,მინდა რომ შენნაირად გაბედული ვიყო,ავდგე და მოვიდე,ყველას წავართვა შენი თავი,დაუმორჩილებლობის მიუხედავად ძლიერად ჩაგავლო ხელი და ცხრა მთას იქით წაგიყვანო,იქ სადაც ვერავინ გიპოვნის და მხოლოდ ჩემი იქნები,მარტო ჩემი,იქაც ასე მკაცრად შემომიზერდი ნეტავ?!ალბათ არა,ცოტა მაინც მოლბებოდი და იმის საშუალებას მაინც მომცემდი რომ გულში ჩამეხუტებინე ,შენი სითბო,თუ სიცივე მეგრძნო და ეგ გაყინული გული,მზერა და გრძნობები გამეთბო...ისიც კარგი იქნებოდა რომ შენნაირი ჯიუტი ვიყო,მაშინ შენივე ნათქვამებს ადვილად გავუძლებდი და შემოგეპასუხებოდი,გეტყოდი რომ შენს სიტყვებზე ძლიერი ვარ და შეგწინააღმდეგებოდი,მაგრამ რა ვქნა არ შემიძლია შენი ცრემლიანი თვალების ყურება ,მეშინია შენი სიტყვების,მეშინია იმისაც რომ სამოუდამოდ სემიძუებ და შენ თვალებში მუდამ ზიზღი იქნება აღბეჭდილი,არ მინდა გაწამო ჩემო დედოფალო,შენ ბედნიერებას იმსახურებ...
No comments:
Post a Comment