ქართული მიწა...

მე მიყვარს ჩემი ქვეყანა,მე მიყვარს ჩემი ხალხი,მე მიყვარს ჩემი ძმები,დები,დედა,მამა....გული სიხარულით მიძგერდა,სული და სხეული რაღაც უცნაურ ძალას გრძნობდა,თითქოს მჩხვლეტდა რაღაც ,მაგრამ მტკივნეული კი არ იყო...არა,მტკივნეული იყო ,მაგრამ სასიამოვნოდ მტკიოდა....გული მიძგერდა და მინდოდა ყური დამეგდო მისთვის...თითქოს ვგრძნობდი კედლებს როგორ ეხეთქებოდა პატარა გული,ყველა ჩემ დარდსა და ტკივილს ისიც განიცდიდა,ეტყობა მასაც ჩემსავით ერთი სული ჰქონდა დაბრუნებულიყო..

შვიდი საათი მრჩებოდა,შვიდი სატანჯველი საათი,ყოველი წუთი დამატებითი დარდი იყო,დამატებითი ფიქრი,დამატებითი სურვილი ქვეყანაში დაბრუნებისა....ვფიქრობდი ნეტავ როგორ დამხვდებოდა ჩემი ქვეყანა,ისევ ისეთი ლამაზია თუ არა ქუჩები,ისევ ისეთი თბილია თუ არა ხალხი,ისევ ისე გიღიმის თუ არა გამვლელ-გამომვლელი?!მაინტერესებდა ყველაფერი,სრულიად მოწყვეტილი ვიყავი იმ გარემოს და ფიქრითა და გულით უკვე საქართველოში დავბრუნებულიყავი....უკვე წარმოდგენილი მქონდა როგორ ჩამოვიდოდი თვითმფრინავიდან და ჩემი ქვეყნის ბალახის,მიწის სუნს შევიგრძნობდი,მერე ალბათ ვერ მოვითმენდი და ყველას ჩავეხუტებოდი,განურჩევლად ყველას,მიუხედავად იმისა რომ იქ მე არავინ მელოდა...იმასაც ვფიქრობდი ცრემლები უნდა შევიკავო თქო,რომ დამიხანავენ იფიქრებენ სულ გადარეულკა ამხელა კაციო...ჰმ... მეც ავდგები და ვუპასუხებ,ჰო,შვილებო გადავირიე,გადავირიე,მე ჩემი ქვეყნის სიყვარულმა გადამრია და ჭკუიდან გადამიყვანა... ხანდახან ისიც მიფიქრია ნეტავ რისთვის მივდივარ თქო?!ვინ მელოდება?-არავინ! ვინ მიცნობს?-არავინ!სახლი ხომ არ მაქვს დედმამისეული?!-არა,მე არაფერი მაქვს ,საქართველოსთან არაერი მაკავშირებს სრულიად არაფერი,გრარდა იმისა რომ ჩემი გული მაქვს მისთვის ნაჩუქარი...ახლა ის პერიოდი გამახსენდა,მძიმე დრო,4-5წლის ვინქბეოდი ალბათ მაშინ,ჯერ კიდევ არაფერი ვიცოდი ცხოვების შესახებ,რას წარმოვიდგენდი რომ წავიდოდი და აღარ დავბრუნდებოდი,ჩემ მიწას ვერ ვიგრძნობდი...მაგრამ ასე მოხდა,7წლის უკვე კარგად ცამოყალიბებული ფრანგი ბავშვი ვიყავი,რომელიც ტელევიზიით იგებდა საკუთარი ქვეყნის ამბებს,ერთ დღესაც სახლში დაბრუნებულმა გამოწყობილი მამაჩემი დავინახე,ტირილი დავიწყე არ მინდოდა გამეშვა...მამამ მუხლზე დამისვა და მითხრა:"მე ახლა ქვეყანას ვჭირდები შვილო, იცოდე ქვეყანამ როცა არ უნდა დაგიძახოს მუდამ მზად იყავი წასასვლელად,შენ იმ მიწიდან ხარ,მას ეკუთვნი,მისი ნაწილები ვართ ყველა,მისი მიწიდან შექმნილნი,ამიტომ ყველას მასვე უნდა მივებაროთ...მივდივარ რომ მისივე ნაჩუქარი სიცოცხლე უკან დავუბრუნო და შევწირო..ეს ჩემი როგორ საქართველოს ერთ-ერთი მოქალაქის ვალია,მოვა დრო და შენც ასე მოიქცევი...."-ეს ბოლო სიტყვები იყო რაც მამაჩემისგან მახსოვს...დედაჩემმა რამდენჯერმე ითხოვა ინფორმაცია მამაჩემის შესახებ,მაგრამ უშედეგოდ...ბოლოს თვითონ მივხვდით რაც ხდებოდა...10წლის ვიყავი და მივხვდი რომ სამაგიეროს გადახდა მსურდა,ქვეყანა რომელშიც ვცხოვრობდი ემტერებოდა ჩემს სამშობლოს,თითქოს მათ ჯინაზე გადავწყვიტე ქართული აღმედგინა და ასეც მოვიქეცი,ისე დავაყენე საქმე რომ ოჯახში ყველა ქართულად საუბრობდა...მერე ოჯახი,შვილები,შვილები...ყველას ვასწავლე ქართული,ყველა გზაზე დავაყენე,მეურლე და დედა მიწას მივაბარე...რაღა დამრჩენოდა?!მხოლოდ ერთადერთი -მეც მივბარებოდი მიწას,ოღონდ ეს მიწა სხვა ქვეყნის არ უნდა ყოფილიყო,მხლოდ ჩემი ქვეყნის ,მხოლოდ საქართველოსი.....

და აი სულ რაღაც შვიდი საათი მრჩებოდა სანუკვარი ოცნების ასრულებისთვის,ასე მგონია რომ იაიდან ვიღაც მეძახის,იქნებ მეძახის კიდეც?სისხლი მეძახის,ყველა ადამიანი მეძახის ,რომელიც ქართულად საუბრობს და ამ მიწაზე დგამს ფეხს...მენატრები ჩემო ლამაზო ქვეყანავ,მე შენთან მოვალ,მალე მოვალ...სულ ცოტა დრო მჭირდება,ძალიან ცოტა...მე მოვალ შენთან დავიჩოქებ და გეტყვი როგორ მიყვარხარ,მივესალმები მამაჩემს და ვეტყვი რომ მართალი ყოფილა,ყველაზე ტკბილი და ყველაზე კარგი შენს მიწაზე სიკვდილი ყოფილა....მხოლოდ ახლა მესმის მამაჩემის რატომ მიდიოდა სიხარულით და არა დარდით,უკანმოუხედავად...მეც ასე წავალ არავიზე და არაფერზე დამწყდება გული,წავალ და აქეთ აღარ გამოვიხედავ,იმ თბილ ხალხათან გავატარებ ცხოვრებას,ვინც ასე ძალიან მენატრებოდა....ბედნიერებაა,მართლაც ბედნიერება....წუთებს ვითვლი უკვე,წამებს....

და აი დგება დრო როცა საბოლოოდ უდნა დავუქნიო ხელი ამ განადგურებულ ქვეყანასა და ხალხს,უსულო ხალხს,რომლებსაც სახეზე არაფერი აწერით,არ გიღიმიან,არ გამოხატავენ,არ უხარიათ,არ ტირიან...ზიზღის გრძნობა მიჩნდება მათ მიმართ,ვერ ვიტან ამ ხალხს,აქ თავი მეც მასეთი მგონია...დროზე უნდა წავიდე,მოვშორდე აქაურობას....ძალიან სწრაფად...და ასეც ვიქცევი...მივდივარ....მივდვაარრრრრ მინდა ვიყვირო რომ მივდივარ,მივდივარ,მე ჩემს ქვეყანაში მივდივარ,იქ საიდანაც აღარასოდეს დავბრუნდები,არც გავიხსენებ ამ დროს და არც გამოვიხედავ აქეთ...ვაიმე გული,ვაიმე რა მჭირს ,არა შეუძლებელია ოღონდ ახლა არა,ოღონდ ახლა არა,გევედრები უფალო მხოლოდ რამდენიმე საათი მჭირდება და იქ იქ სიამოვნებით წამოვალ შენთან ოღონდ ახლა არა,მინდოდა ვინმესთვის მეთქვა რომ ცუდად ვარ,მაგრამ..........აღმოჩნდა რომ 6ენის მცოდნემ ახლა მხოლდო ერთი ენა ვიცოდი-მხოლოდ მშობლიური,მხოლოდ მშობლიური...ქართულად ვითხოვდი შველას,ყველა გაოცებული მიყურებდა,ვერავინ ხვდებოდა რას ვითხოვდი,ერთადერთი ადამიანი აღმოჩნდა ,ვისაც ჩემი ენა ესმოდამაგრამ ისიც მხოლოდ იმ დროს აღმოაჩინეს როცა უკვე ლაპარაკიც აღარ შემძლო....მხოლოდ ისღა მოვიფიქრე რომ დამეწერა მისთვის უკანასკნელი სურვილი...ქვეყანაში დასვენება ვითხოვე და ექიმს 5საათის საშუალება ვთხოვე,მაგრამ მისი სახით მივხვდი რომ ეს შეუძლებელი იყო...ერთადერთი იმედი ის მგზავრი იყო,რომელმაც ჩემი გაიგო....მამაჩემი სიტყვები გამახსენდა,მაგრამ ვერ ვსაუბრობდი....მხოლოდ რამდენიმე სიტყვის თმქა შევძელი ბოლოს მოკრებილი ძალით:"ჩემი ქვეყნის მიწაზე დამმარხეთ"-თქო...მერე უკვე ზევიდან ვუყურებდი ამ კეთილშობილ ადამიანს,რომლმაც ჩემი ერთადერთი სურვილი აასრულა და ჩემი ქვეყნის,საქართველოს მიწას მიაბარა ჩემი სხეული...ეს არის ჩემი ხალხი,ჩემი ქვეყანა,ჩემი მიწა...მე აქ მშვიდად ვარ...

ღმერთო მიეცი ყველას საშუალება და ძალა რომ სიცოცხლე საკუთარ ქვეყანაში დაასრულოს,ეს ყველაზე ტკბილი სიკვდილი იქნება....