საათი!

საათი!რა ღრმა და მრავლისმეტყველი ნივთია.რამდენის თქმა შეეძლებოდა ენა რომ ჰქონდეს?!რამხელა როლს ასრულებენ ჩვენს ცხოვრებაში.ისინი განსაძღვრავენ ყველა წუთს,წამს...მათზეა დამოკიდებული ხშირად ჩვენი ბედნიერება,უბედურება...ნეტავ,საათები თუ ფიქრობენ?ალბათ ძალიან ბევრს ფიქრობენ,ჩემი საათი ჩემზე იფიქრებს,სხვისი-სხვაზე...ჩემი საათი საკმაოდ მოხუცებულია,ჯოხით,წელშიმოხრილი დაიარება,რამდენჯერმე გაანერვიულეს და ავადაც გახდა,სახეზე სიბერის ნაოჭები გასჩენია,ორი შვილი ჰყავს ჩემს საათს ერთი-დიდი,მეორე-უფრო პატარაა.სულ მგონია რომ დიდი ჩაგრავს პატარას,თან დიდი ცოტა აბეზარა და ზარმაცია,პატარა სწრაფად მოძრაობს,არ უყვარს ძილი,დიდი ჩემნაირად ძილისგუდაა,,თითქოს ყოველ საათზე გვეუბნება დავიღალეო,რამ დაღალა ნეტავ?!წუთებს რომ გვითვლის იმან?!ერთხელ მახსოვს დიდმა და პატარამ იჩხუბეს და მამა გააბრაზეს,საწყალი ისე ცუდად გახდა,ყველანი ერთდროულად გაინაბნენ და მე კიდევ დროის შეგრძნებას მაკარგვინებდნენ....გადავწყვიტე ექიმი მომეყვანა მათთვის რომ გამოჯანმრთელებულიყვნენ..საბედნიეროდ, ექიმმა სულზე მოუსწრო ა ყველა გადაარჩინა...მერე ისევ გააგრძელეს თავიანთი საქმე...ერთი-ორი,ერთი-ორი,ერთი-ორი....მითვლიან სიცოცხლის წუთებს,იმახსოვრებენ ჩემს საიდუმლოებს,თვალებში შემომცქერიან და უნდათ რომ რჩევა მომცენ,მაგრამ სულ ტყუილად,ვერაფერს ამობბენ,ამიტომ ისევ საკუთარ საქმეს აგრძელებენ...ერთი-ორი,ერთი-ერო,ერთი-ორი...დილას ხმაურით მაღვიძებენ,თითქოს მეუბნებიან დრო გადის რა დროს ძილიაო..ხადნახან ვუბრაზდები ხოლმე მეც,აღარ მსურს მათი ხმის გაგონება,არ მსიამოვნებს ეს ხმა,ამ დროს ხომ ისინი თითოეულ საათს მიაგორებენ საფლავისკენ..ჯერ ერთს,მერე-მეორეს,მესამეს,მეოთხეს...თორმეტზე კი ყველას გაიხსენებენ და საბოლოოდ ემშვიდობებიან,ივიწყებენ.მერე ისევ ტავიდან იწყება ყველაფერი,ისევ თითოეულ საათს უწყობენ სასაკლაოს,ვევედრები ხოლმს ცოტა ხნით მაინც აცოცხლეთ თქო,პასუხი კი მუდამ უარყოფითია..ასე მეუბნებიან დრო რომ გავაჩეროთ ჩვენ კი არა ყველა დაიღუპებაო..დრო ყველაფის მომსწრე იყო არის და იქნება შენ ამას ვერ შეცვლიო...მერე დადუმდებიან და კიდევ ერთი სათი მიდის სიცოცხლის დასასრულებლად უსასრულობის სასაკლაოზე..
ეჰ...მართლაც დრო ყველაფრის მომსწრეა..საათი კი ზუსტად იმ დროის მზომელია,რომელიც ყველაფერს შეესწრო და თავისი თვალით ნახა..დღე და ღამე არ ისვენებენ,ბედნიერებასა და უბედრურებაში მათ შევყურებთ თვალებში,მართლაც "მრავალი დროის მოწამენი არიან" ,მაგრამ არაფრისმთქმელები,ისიც მიფიქრია ალბათ ვინმემ დასაჯა და ასე ყოფნა მიუსაჯა თქო,ყველას გვისმენენ,ყველას საიდუმლო იციან,ჩვენს დარდს იზიარებენ,ხან ტკივილს გვაყენებენ,თუმცა ვერც საყვედურს გვეუბნებიან ვერასოდეს და ვერც ჭკუას გვარიგებენ...თავისთვის მარტოობაში ატარებენ სიცოცხლეს და ჩვენც გვითვლიან სიცოცხლის წუთებს...